Deneysel

Ankara gibiyim. Eksik içimde Karum’un çimlerinden yükselen neşesi. Ben deyim Saraçoğlu’nun terk edilmiş evleri, sen de Ulucanlar’ın keskin telleri.

Düşüşüm, sonunda yok olacak olsam da hiçbir şey yapmamaya göre daha tercih edilesi ve bu fedakarlıkla çıktığım yolda bulduğum fedakarlık dengesi olmakta olması gerekenin olmakta olduğu hissi ile dolduruyor zihnimi.

Peki olacak olanı anladığımızda bu gerçeklikle kalan zamanın tadını nasıl çıkarabiliriz? Nasıl aklımızdan atabiliriz?

Sadece gözlerimiz o küçük dünyamıza bakmaya o kadar alışmışlar ki, hem yükseklik korkusu paçalarımızdan akıyor hem de gözlerimiz kamaşıyor.

Sesler, mimikler, kahkahalar… İzleri silinmek üzere olan, ancak imgeleri zihnimin uçsuz bucaksız ve yalnızlık yaşatan arka odalarına dolan birer anı şimdi. Hem de görmemek, duymamak, bilmemek için hiçbir neden yokken, insan olmaktan başka.

Üretim; anlam ve değer taşımaktan öte, salt geçimlikçi bir zemine indirgenmişken bilimden, sanattan, ilerlemeden, özgürlük ve erdemden bahsetmek kimin haddine! Ben erken doğmadım, çağım geri.

Ve sen bu devlete karşı örgütlenip mücadeleye başladığında, devletin sana dayattıklarına itiraz edip alternatifini aramaya koyulduğunda çok dikkat etmelisin, çünkü savaştığın şeye dönüşebilirsin. Bir bakarsın kendi gücün ve etkin çerçevesinde bir devlet olmuşsundur. Yok öyle makro bir şeyden bahsetmiyorum. Üç kişi de olabilirsin…

Sizleri bilmem, ama ben yazmalıyım. Kalemle altını üstüne getirdiğim tarlanın anızını yakabilmek için yazmalıyım, olur da bir gün giyotinin soğukluğunu hissedersem boynumun değil de bileklerimin koptuğuna üzülmek için yazmalıyım, ellerimle uçmayı öğrettiğim uçurtmanın ipini kendim kesebilmek için yazmalıyım, avucumun içindeki küçük rüzgar gülünü yel değirmenine çevirmek ve büyük emeklerle yükselttiğim yel değirmenine yine kendim savaş açmak için yazmalıyım.