Zihnim bunu kabul etmiyordu çünkü arada aylarca zamanı içeren koca bir boşluk vardı. Merhaba gerçeklik. Şimdi kalkıp duş almalı ve bir şeyler yemeliyim. Belki birkaç ay yaşadıktan sonra bir süre öncesi için yeniden uyanırım.

Tüm zamanımı mutfakta süs gibi duran tabakları, eskitemediğim koltukları, kullanamadığım interneti, tüm gün boş kalan evin kirasını ve o boş evi ısıttığım doğal gazı ödemek için mi harcayacağım?

Kadına dönüp “İyi akşamlar” diyorum. Anlıyor aslında “Birileri en ufak şeylerden bile dışlamaya, yok etmeye çalışsa da varız, buradayız, beraberiz” dediğimi.

Bana ilginç gelen ve her hatırladığımda iç çekip gülümsediğim en büyük hikayemi yazmak istedim birden bire. Tabii ki bilgisayar ve internetle tanışıp geçtiğim yolların hikâyesi.