Ankara gibiyim. Eksik içimde Karum’un çimlerinden yükselen neşesi. Ben deyim Saraçoğlu’nun terk edilmiş evleri, sen de Ulucanlar’ın keskin telleri.

Düşüşüm, sonunda yok olacak olsam da hiçbir şey yapmamaya göre daha tercih edilesi ve bu fedakarlıkla çıktığım yolda bulduğum fedakarlık dengesi olmakta olması gerekenin olmakta olduğu hissi ile dolduruyor zihnimi.

Zihnim bunu kabul etmiyordu çünkü arada aylarca zamanı içeren koca bir boşluk vardı. Merhaba gerçeklik. Şimdi kalkıp duş almalı ve bir şeyler yemeliyim. Belki birkaç ay yaşadıktan sonra bir süre öncesi için yeniden uyanırım.

Peki olacak olanı anladığımızda bu gerçeklikle kalan zamanın tadını nasıl çıkarabiliriz? Nasıl aklımızdan atabiliriz?

Tüm zamanımı mutfakta süs gibi duran tabakları, eskitemediğim koltukları, kullanamadığım interneti, tüm gün boş kalan evin kirasını ve o boş evi ısıttığım doğal gazı ödemek için mi harcayacağım?

Kadına dönüp “İyi akşamlar” diyorum. Anlıyor aslında “Birileri en ufak şeylerden bile dışlamaya, yok etmeye çalışsa da varız, buradayız, beraberiz” dediğimi.

“Rızasız bahçenin gülü derilmez” diyor Neşet Ertaş. İlk bakışta “Ne kadar ince bir düşünce” gibi geliyor. Peki ya görünmeyen bir şeyler de var mı burada?

Sadece gözlerimiz o küçük dünyamıza bakmaya o kadar alışmışlar ki, hem yükseklik korkusu paçalarımızdan akıyor hem de gözlerimiz kamaşıyor.

Sesler, mimikler, kahkahalar… İzleri silinmek üzere olan, ancak imgeleri zihnimin uçsuz bucaksız ve yalnızlık yaşatan arka odalarına dolan birer anı şimdi. Hem de görmemek, duymamak, bilmemek için hiçbir neden yokken, insan olmaktan başka.

Ne teklif ettiğini hatırlamıyorum ama bir ara, için için teklifini kabul etmeyi istediğimi hatırlıyorum. Her şey hazırlanmış, sadece benim teklife vereceğim yanıt kalmıştı geriye.