Ankara gibiyim. Eksik içimde Karum’un çimlerinden yükselen neşesi. Ben deyim Saraçoğlu’nun terk edilmiş evleri, sen de Ulucanlar’ın keskin telleri.

Düşüşüm, sonunda yok olacak olsam da hiçbir şey yapmamaya göre daha tercih edilesi ve bu fedakarlıkla çıktığım yolda bulduğum fedakarlık dengesi olmakta olması gerekenin olmakta olduğu hissi ile dolduruyor zihnimi.

Peki olacak olanı anladığımızda bu gerçeklikle kalan zamanın tadını nasıl çıkarabiliriz? Nasıl aklımızdan atabiliriz?

“Rızasız bahçenin gülü derilmez” diyor Neşet Ertaş. İlk bakışta “Ne kadar ince bir düşünce” gibi geliyor. Peki ya görünmeyen bir şeyler de var mı burada?

Sadece gözlerimiz o küçük dünyamıza bakmaya o kadar alışmışlar ki, hem yükseklik korkusu paçalarımızdan akıyor hem de gözlerimiz kamaşıyor.

Sesler, mimikler, kahkahalar… İzleri silinmek üzere olan, ancak imgeleri zihnimin uçsuz bucaksız ve yalnızlık yaşatan arka odalarına dolan birer anı şimdi. Hem de görmemek, duymamak, bilmemek için hiçbir neden yokken, insan olmaktan başka.

Ne teklif ettiğini hatırlamıyorum ama bir ara, için için teklifini kabul etmeyi istediğimi hatırlıyorum. Her şey hazırlanmış, sadece benim teklife vereceğim yanıt kalmıştı geriye.

Üretim; anlam ve değer taşımaktan öte, salt geçimlikçi bir zemine indirgenmişken bilimden, sanattan, ilerlemeden, özgürlük ve erdemden bahsetmek kimin haddine! Ben erken doğmadım, çağım geri.

Ve sen bu devlete karşı örgütlenip mücadeleye başladığında, devletin sana dayattıklarına itiraz edip alternatifini aramaya koyulduğunda çok dikkat etmelisin, çünkü savaştığın şeye dönüşebilirsin. Bir bakarsın kendi gücün ve etkin çerçevesinde bir devlet olmuşsundur. Yok öyle makro bir şeyden bahsetmiyorum. Üç kişi de olabilirsin...

Sizleri bilmem, ama ben yazmalıyım.